Pacyfikacja (od łac. pax = pokój, pacificatio) – "uspokojenie". Najczęściej termin stosuje się do tłumienia – przemocą bądź innymi środkami przymusu bezpośredniego – manifestacji, powstania, buntu itp. Pacyfikacja to również użycie sił zbrojnych (wojska, żandarmerii, policji) w celu stłumienia niepokojów i przejawów niezadowolenia bądź oporu wobec władzy .

Pacyfikacje wsi to ekspedycje karne okupanta na określonym terytorium, której celem jest masakra ludności cywilnej; stosowana na szeroką skalę na ziemiach polskich przez okupanta niemieckiego w latach 1939-1945. Pacyfikacje przeprowadzały najczęściej oddziały żandarmerii wojskowej, policji i SS, czasami również Wehrmachtu.

Według jednoznacznej oceny prawo-karnej działania funkcjonariuszy jednostek niemieckich w represjonowanych wsiach polskich , były całkowicie wbrew zasadom prowadzenia działań wojennych i międzynarodowym regulacjom prawnym dotyczącym postępowania  z ludnością cywilną w czasie wojny i okupacji. Akcje pacyfikacyjne były skierowane przeciwko ludności cywilnej obszaru okupowanego i stanowiła nieuzasadnioną represję. Bezwzględne zabijanie ludzi, w tym kobiet i dzieci, palenie w całości zabudowań, świadczą jednoznacznie o zamiarze wyniszczenia w całości społeczności tej miejscowości z uwagi na przynależność narodowościową. Zachowania takie wyczerpują znamiona przestępstwa opisane w art. 123§1 pkt. 4 kk i stanowią zbrodnie wojenne oraz zbrodnie przeciwko ludzkości określone w art.3 ustawy z dnia 18.12.1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania  Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu. Zbrodnie te nie ulegają przedawnieniu, dlatego ich ściganie jest nadal możliwie i uzasadnione prawnie.